De oudste manier om glazen kralen te maken is te vertrekken van warm, verhit glas dat rond een metalen staaf gedraaid wordt om zo de kraal ”op te bouwen” (denk aan de manier waarop je een draad rond een spoel windt).
Bijna altijd is deze draaibeweging in de afgewerkte kraal terug te vinden. Oneffenheden, luchtbellen, volgen deze spiraalbeweging. Kralen die zo gemaakt zijn, noemen we “wound beads” of gewonden kralen. Een gewonden kraal kan gevormd of gedecoreerd worden zolang het glas warm is. Een tweede kleurlaag kan toegevoegd worden maar de twee lagen moeten dan warm gehouden worden.
Voorbeelden: kornalijn d’Aleppo (geruild voor ivoor), moonbeads (geruild voor ivoor) zachtgele Venetiaanse (geruild voor goud), Hebron kralen, 17e-eeuws Hollands en Duits glas
Zolang de kraal warm is kan hij ook gemodelleerd of gedecoreerd worden met een soort spaantje: 17e-eeuws Hollands glas, Ibo-kralen (palmolie), Venetiaanse eye-beads, feathers…
De metalen staaf koelt sneller af dan het glas, en krimpt zodat de kraal gemakkelijk van de staaf komt. De kraal koelt dan gedurende een aantal uren af. De gaten zijn meestal vrij groot, binnenin is er soms een zwart spoor, oxidatie van de metalen staaf.
Het smelten van de glazen staaf (cane) kan gebeuren in een oven of boven een hittebron (lampwinding). De kralenmaker zit dan aan een tafel met een glazen staaf in de ene hand en een metalen staaf in de andere hand. De glazen staaf wordt voorzichtig verwarmd tot het glas vloeibaar wordt en rond de staaf gedraaid kan worden. Om de kraal gemakkelijk los te maken van de metalen staaf wordt soms een separator gebruikt, een soort van poeder dat achterblijft in de kraal.
Op de foto's: gewonden kralen, voor Zahia gemaakt in Murano.
